(Αυτό είναι ένα άρθρο που μας έστειλε μία αναγνώστρια που την ευχαριστούμε πολύ!)
Είμαι η Μαρία και ζω στη Θεσσαλονίκη.
Από μικρή ήμουν γραμμένη στους προσκόπους ως μια πρωτοβουλία των γονιών μου για να κοινωνικοποιηθω και να κάνω καινούργιους φίλους με κοινό μας σκοπό την αγάπη για τη φύση.
Θυμάμαι πολύ καλά ότι σε όλες αυτές τις εκδρομές που κάναμε, ένα ήταν το μέρος που μου έκλεψε την καρδιά, το δάσος της Δαδιάς κοντά στο Σουφλί.
Τα ανθισμένα τοπία έδιναν και έπαιρναν, τα πεύκα και οι μεγάλες βελανιδιές έδιναν στο τοπίο μια αίσθηση μαγική και οι μυρωδιές από το φασκόμηλο διάχυτες παντού. Δυστυχώς δεν μπορώ να περιγράψω αυτόν τον υπέροχο συνδυασμό, μόνο μπορώ να τον αναπολώ και να υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι αυτή δεν ήταν η τελευταία φορά που το επισκέφθηκα.
Το τελευταίο διάστημα είδα στις ειδήσεις για τις εστίες φωτιάς και την άμεση απειλή στο δάσος και πραγματικά βούρκωσα. Άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο για να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της καταστροφής αλλά βούρκωσα ακόμα περισσότερο καθώς η φωτιά ήταν ανεξέλεγκτη και είχα τόσο πολύ καιρό να το επισκεφτώ που δεν είχα εικόνα της καταστροφής στο μέρος με το οποίο δέθηκα.
Ειλικρινά δε με ενδιαφέρει όλη η παραφιλολογία αναφορικά με τις φωτιές, ούτε ποιος την έβαλε, ούτε καν γιατί. Το παράπονο που έχω είναι ότι ενώ έχουμε αυτό τον θησαυρό στη χώρα μας και αμέτρητους άλλους που δε γνωρίζω, είναι αμαρτία να μην τους προστατεύουμε.
Θα άφηνε κάνεις άραγε το σπίτι του να καεί; ή το χωράφι του; γιατί πάντα πρέπει να περιμένουμε την καταστροφή για να δράσουμε; γιατί δεν εκτιμούμε ποτέ αυτό που τόσο απλόχερα μας προσφέρθηκε; είναι κρίμα πραγματικά…
Εύχομαι το δάσος να μην έχει ανεπανόρθωτη ζημιά και να μπορέσει να αναπτυχθεί ξανά.