Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που έφτασα στην Πάρνηθα τον Φεβρουάριο του 2007. Είχα πάρει μετάθεση στα ραντάρ της Αεροπορίας στην κορυφή της Πάρνηθας και τη μέρα που έπρεπε να παρουσιαστώ χιόνιζε ασταμάτητα και η ορατότητα ήταν σχεδόν μηδενική.
Έφτασα στην κορυφή μετά από πολλές ώρες και μεγάλη ταλαιπωρία. Η μητέρα μου ήταν στο νοσοκομείο στη Πάτρα οπότε έπρεπε να πάρω μερικές μέρες άδεια για να πάω να την δω. Δεν είδα τίποτα από την Πάρνηθα εκείνη τη μέρα παρά μόνο το απέραντο λευκό.
Μετά από μερικές μέρες επέστρεψα και γνώρισα την Πάρνηθα. Την αγάπησα αμέσως. Το πράσινο, τα ζώα και η ηρεμία της Πάρνηθας που είναι τόσο κοντά στην Αθήνα είναι κάτι που δύσκολα ξεχνάς.
Η φωτιά…
Η πυρκαγιά ξεκίνησε από τα Δερβενοχώρια, στην βόρεια πλευρά του όρους και επεκτάθηκε γρήγορα στις πλαγιές του βουνού.
Θυμάμαι ήμουνα σκοπιά στο ραντάρ και έβλεπα από μακριά τη φωτιά. Ήταν χιλιόμετρα μακριά και δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ τι θα επακολουθούσε.
Το μεσημέρι έφυγα με ολιγοήμερη άδεια και μέχρι το βράδυ η φωτιά είχε μπει στο δρυμό της Πάρνηθας. Μέχρι την νύχτα, οι επίγειες δυνάμεις πυρόσβεσης αντιμετώπιζαν μια ανεξέλεγκτη κατάσταση, και ανάμεσα στις 21:00 και 21:30, οι φλόγες πέρασαν μέσα στον Εθνικό Δρυμό και έφτασαν σε απειλητική απόσταση από τις εγκαταστάσεις του Καζίνο, του πάρκου κεραιών και της Πολεμικής Αεροπορίας. Το στρατόπεδο του ναυτικού που ήταν λίγο πιο κάτω από την αεροπορία κάηκε ολοσχερώς.
Οι εγκαταστάσεις αυτές εκκενώθηκαν. Οι φαντάροι που υπηρετούσαμε μαζί στα ραντάρ της Πολεμικής Αεροπορίας (ΠΑ) έφυγαν με ελικόπτερα.
Το επόμενο πρωί με την βοήθεια πλέον και των αεροπορικών μέσων, τα μέτωπα της φωτιάς κοντά στα καταφύγια Μπάφι και Φλαμπούρι και κοντά στις εγκαταστάσεις της ΠΑ άρχισαν να τίθενται σταδιακά υπό έλεγχο. Η φωτιά έφτασε μέχρι τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου της Αεροπορίας.
Εγώ γύρισα μετά από λίγες μέρες στην Πάρνηθα. Ανεβαίνοντας με το αυτοκίνητο αυτό που αντίκρισα ήταν ότι από την μία πλευρά του βουνού είχαν μείνει μόνο αποκαΐδια.
25.000 στρέμματα που ανήκαν στο Δρυμό κάηκαν. Ευτυχώς συνεχίζοντας είδα ότι από την άλλη πλευρά η Πάρνηθα παρέμενε καταπράσινη.
Δεν συνήθισα ποτέ να βλέπω την μαυρίλα ανεβαίνοντας. Ευτυχώς με τα χρόνια η κατάσταση έχει καλυτερέψει. Ίσως η κόρη μου δει κάποτε την Πάρνηθα όπως ήταν…
Κώστας